Wi könen uns freien un Wiehnachten fieren.
Wenn wi dat Lücht sehn un eernst nehmen, komen wi neet up Wennacker.

To Anfang was dat Woort, und dat Woort was bi Gott,
und dat Woort was Gott.
To Anfang was dat bi Gott.

Allens is dör dat Woort worden
un sünner dat Woort was dor nix.
In dat Woort was dat Leven und dat Leven was dat Lücht
van de Mensken,
und dat Lücht lüchtet in Düstern,
und dat Düstern hätt dat neet begreepen.

Do kwamm een Mensk, de van Gott stüürt was,
sien Naam was Johannes.
He kwamm als Tüg, um Tügnis oftolegen
vör dat Lücht,
um dat all dör hum to den Gloov kummt.
He sümst was neet dat Lücht, he sull bloot för dat Lücht tügen.

Dat wahre Lücht, dat jede Menske uplücht,
kwamm in de Welt.
He was in de Welt, de Welt is dör hum worden,
man de Welt kennde hum neet.
He kwamm in sien egen wark, man sien Lü nammen hum neet up.

All de Lü, de hum upnammen, gaff he Macht,
Kinner van Gott to worden,
all de Lü, de an sien Namen lövt,
de net ut dat Bloot,
neet ut den Willen van dat Flees,
neet ut de Willen van de Mann,
sonnern ut Gott geboren sünd,
un dat Woort is Flees worden un het unner uns wohnt,
un wi hemmen sien  Herelkheid seehn,
de Herelkheid van den eenzigen Söhn van den Vader,
vull van Gnode un Wohrheit.
Johannes tügde för hum un reep:
„Disse was’t, over de ik seggt hebb,
he, de noh mi kummt, is mi verut,
weil he vör mi was.
Ut sien Fülle hemmen wi alles empfangen,
Gnode over Gnode.

Dat Gesetz kwamm van Moses,
de Gnode un de Wohrheit
kwammen dör Jesus Christus.
Kieneen het Gott jemols sehn.
De Eenzige, de Gott is un an’t Haart van sien
Vader rüst, he het Kunde brocht.                    

Joh. 1, 1-18    in Plattdeutsche übersetzt von Margret Koop